مقایسه عوامل موثر در آموزش و برقراری ارتباط دانشجو و استاد از دیدگاه دستیاران و کارورزان دانشگاه علوم پزشکی ایران

هدف: این مطالعه با هدف بررسی عوامل موثر در برقراری ارتباط بین استاد و دانشجو از دیدگاه دانشجویان پزشکی در مقطع بالینی  انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه cross sectional در بین دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال تحصیلی 95-96 انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از یک پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که شامل 37 سوال در چهار زمینه خصوصیات فردی و حرفه ای و علمی استاد و همچنین خصوصیات فضای فیزیکی مرکز آموزشی- درمانی بود استفاده شد. پاسخ آنها هم در 5 سطح از خیلی بسیار کم تا بسیار زیاد تنظیم شد. اطلاعات پس از جمع آوری وارد SPSS18 شدند و مورد انالیز قرار گرفتند. در آنالیز شاخصهای میانگین و انحراف محاسبه شد و سطح معناداری هم 0.05 در نظر گرفته شد. نتایج:موثرترین فاکتورها از دیدگاه هر دو گروه دانشجویان، آموزش بر بالین بیمار (میانگین 5)  بود. هم رشته بودن استاد و دانشجو از دیدگاه دستیاران (4.95)  و همچنین عدم استفاده از تقویت کننده های منفی(4.78) ،تلاش استاد در حل مسائل(4.73) و فضای آموزشی مناسب(4.7)، از دیدگاه کارورزان  از جمله مهمترین فاکتور در ایجاد ارتباط موثر بود.در ضمن جنس، اختلاف سنی و ظاهر استاد کمترین اهمیت را از نظر این دانشجویان داشت. بحث و نتیجه گیری:مطابق این نتایج، آموزش بر بالین بیمار مهمترین نقش را در رابطه استاد و دانشجو و همچنین ارتقا آموزش  دارد. توصیه میشود دانشگاهها کارگاههایی برای آموزش بهتر اساتید برنامه ریزی کند و راههای برقراری ارتباط موثر با مخاطب را آموزش دهند تا موجب رضایتمندی دانشجویان و بهبود کیفیت آموزش آنها شوند.